Ideaal(beeld)

Levens kunnen raken, elkaar raken. Soms kort en soms niet zo kort. Een groet, een kort gesprek, een blik in ellkaars ogen. Een minuut, een uur, een dag, voor altijd.

Guust was het type waar eigenlijk niemand een hekel had. Een omstandigheid die wellicht alleen maar positief lijkt maar al vroeg had Guust ervaren dat het ook negatieve kanten kan hebben. Zo verliet zijn eerste vriendin hem omdat haar ouders hem de ideale schoonzoon noemden. Die avond verbrak ze de relatie. Ze wilde geen ideale schoonzoon naast, op en onder haar. Ze wilde leven, de randen opzoeken, haar ouders doen huiveren en die ene verkeerde vinden.

Dat dat ene gesprek de diepte inging zonder vervolg zegt niets over de klik, de band die er even was. Even vond je elkaar zonder alles van elkaar te weten. Geen ruimte voor teleurstelling, elkaar vinden op dat ene en de rest blijft voor elkaar onbekend terrein. En hoewel men stelt onbekend maakt ...... 

Guust wilde die verkeerde zijn. Wilde die foute man zijn. Die man die dronk, bedroog, te hard reed, foute grappen maakte. Maar hoeveel energie hij ook stak in een ander imago, een valse pitbull werd hij niet, hij bleef een brave retriever met Droopey ogen. Zijn fouten werden hem vergeven, weggewimpeld, vergeten. Zelfs toen hij een keer een politieman voor hoerejong uitmaakte kreeg hij geen boete maar vroeg de beambte hem of het wel goed met hem ging, of hij hulp nodig had.

Is een korte ontmoeting met plotselinge diepgang minder waard dan langdurende verbinding? Is het beter uit te bouwen of kan die kortstondigheid juist precies dat kader bieden waarbinnen niet alles weten verdieping mogelijk maakte? Kennis van schept ruimte maar werpt tegelijkertijd barrières op. Weten geeft en ontneemt vrijheid. De vluchtigheid biedt ruimte bepaalde waarden minder of geheel niet te hoeven wegen zodat andere waarden juist nadrukkelijker kunnen worden verkend. Intensiteit zonder tijd.

Op datingsites swipete Guust wat af. Ging van hot naar heter, hield het een tijdlang bij one nightstands maar moest zichzelf bekennen zijn echte ik te verloochenen. Hij zocht meer. Een relatie die zich verdiepen kan elk moment van de dag, elk uur, elke minuut. Soms door te praten, soms in zwijgen, soms van elkaar verwijderd en dan weer innig in contact. Één op één. Fysiek. Een relatie waarin je elkaar steeds beter leert kennen, elke stembuiging, houding wilt leren herkennen en duiden. Weten dat er altijd nog iets is wat je niet weet maar toch het beste voor die ander willen zijn. Verschillen niet wegpoetsen maar accepteren en laten bestaan naast de eigen ik. Dat wil Guust.

Waarom een zoektocht naar een conclusie? Waarom verdieping. Het komt soms voor dat je mensen ontmoet met wie het goed toeven is. Goed toeven is op dat moment, in die context. Daarmee passen die mensen niet meteen in je hele leven. Ze nogmaals ontmoeten in de eerder genoemde context, rol kan goed zijn, maar is geen noodzaak. Het doet de waarde van de ontmoeting niet per definitie toe- of afnemen. Het leven kan vol zijn. Het moment niet daar. Dan blijft eenmalig eenmalig, regelmatig incidenteel regelmatig incidenteel, niet omdat die ander niet genoeg is, het is gewoon genoeg, voor dat moment of wie weet voor altijd. 

En Guust dan? En Guust dan? 

Die ontmoette een vrouw op een condoleance. Ze praatten wat, sjansten wellicht. 

'Maar herken je me dan niet?' 

Natuurlijk wel dacht hij, maar ik ben niet gek.

Hij keek haar een peinzen veinzende diep in de ogen.

'Verdomd! Nee, hoe is het mogelijk, alles wel met je ouders?'

'Hangt er vanaf hoe je het bekijkt. Ze zijn allebei dood'.

'Oh gelukkig maar'.

En ze leefden nog lang en gelukkig.