Melancholie
Melancholie. Toevallig zie ik het woord net voorbijkomen, anders zou ik diep in de krochten van mijn geheugen zoekende slechts het woord nostalgie opduiken, wetende dat ik in de buurt ben maar nog net niet op de juiste plek. Het gevoel van dat het op het puntje van je tong ligt, maar niet tot een gesproken woord gevormd wordt. Wetende dat de essentie van melancholie toch echt een andere is. Een verdrietig kijken of onvervuld verlangen naar het verleden, met een zweem van depressief voelen, waarbij de ander toch juist een positieve kijk op een vervlogen tijd, een mooie herinnering inhoudt. Hoewel ik in de letteren de eerste het meest waardeer ben ikzelf misschien toch meer van de tweede aard, waardoor juist dat woord wel vindbaar is in de krochten van mijn brein? Waarbij opgemerkt, een zekere weemoed meent zich toch ook zo nu en dan in mij te mogen of moeten manifesteren. Hoe dan ook, wellicht dat het samenvoegen van al deze woorden de twee koppelt, zodat ik voortaan melancholie...