Sneeuwbal
Vannacht droomde ik. Ik heb dat wel vaker. Dat ik droom. Ik droomde nu over een sneeuwbal en een man. Een man die zeker wist dat hij schrijver was. Schrijver zonder ooit een verhaal te hebben geschreven. Een verhaal dat zich scherp op mijn netvlies heeft genesteld. Een verhaal dat brandt. Het moet eruit. ‘Jetzt geht es Loss'. Aan een grote eiken tafel zat hij, de Schrijver, achter zijn laptop. Midden in een houten chalet door zijn ouders eigenhandig gebouwd. Zo’n dertig jaar terug alweer. Een puntdak met overhangende dakranden, op de etage, boven de deur en de galerij een charmant balkon. Houten wanden, zwaar isolerend hout, rustend op een natuurstenen muurtje. Massieve luiken voor de vensters. Geen stroom, geen tv, niks geen luxe. Aan de dikke wanden gevulde stoffige boekenkasten en dito letterbakken. Boekenkasten met boeken, letterbakken met prullen en memorabilia. In de kelder een klein aggregaat voor noodgevallen. Een klassiek chalet ondergedompeld in een prachtig wit winter...