Flatliner
Duizelingen. Ik zoek houvast. De deurpost biedt hulp. Iedereen in het lokaal zit al, slechts mijn eigen stoel is nog leeg. Niemand praat. Het lijkt wel of mijn aanwezigheid de stemmen deed verstommen. Ik voel me anders, niet tof, breekbaar. De deur sluit achter me. Onzeker, ietwat wankel loop ik richting mijn tafel. Onderweg steun ik op de schouder van Mike, bij mijn aanraking merk ik dat hij verstijft. Eindelijk kan ik gaan zitten. Alle blikken lijken op mij gericht. Wat kijken ze raar, er wordt wat gegiecheld. Om mij? Dat zou voor het eerst zijn dat ze dat durven. Ik kijk Mike aan; 'Wat is er aan de hand man?' Met grote verbaasde ogen begint Mike, mijn beste vriend, wat te stotteren. 'U, u, u zzz, zit op, op de plek, van, van, Brian mevrouw.' De laatste twee woorden volgden elkaar snel. Wat? Wat zegt Mike?! 'Ik?! Ik ben Brian, man, loop me nu niet te zieken! Ik voel me al zo waardeloos.' Mijn woorden hebben niet het effect dat ik had verwacht. Mike zij...