Remco typt . . .

 Mijn huid trekt, brandt. Het zit te strak. Ik ben groter dan ik oog, er zit teveel mij onder mijn huid. De huid beperkt mijn lengte, omvang. Van top tot teen zit er teveel spanning op mij, in mij. Al jaren leef ik met de vlammende pijn en het chagrijn. Vel dat niet meer rekt. Met moeite recht ik mijn rug. Mijn ring, mijn sokken, al mijn kleding, het knelt. Weg ermee. In al mijn naaktheid sta ik hier nu met mijn mes. Ik zal beginnen op mijn dijen met een lange snede van mijn lies naar de knie. Niet te diep. Gewoon de spanning verlichten. Meer ruimte voor mijn vlees. Daarna een snede over mijn kuiten. De snede van mijn oksels tot mijn heupen moet zorgen voor meer ruimte op mijn bovenlichaam. Mijn armen zal ik aan bovenkant insnijden. Van mijn schouder over de elleboog naar mijn pols en vervolgens met vijf fijne vertakkingen over mijn vingers . Mijn wangen en voorhoofd, wacht daar begin ik mee. Ik weet het zal pijn doen, maar de pijn zal de bestaande pijn doen verdwijnen, de gezoc...

  Ik weet nu wat is. Na haar dood nestelde zich iets in mijn hoofd, of in elk geval ergens op een belangrijke plaats in mijn lichaam, dus niet in mijn teen of een vingerkootje. Een plek waar niets anders zit dan het besef dat zij er niet meer is. Een plek zonder geluid. Een plek van stilte, waar één ding duidelijk is, het besef van haar allesrakende afwezigheid. Direct na haar dood kon ik het zo niet benoemen. In mijn hoofd vielen vette dikke regendruppels welke een hels kabaal produceerde waardoor ik nogal daas de werkelijkheid van de dagen en nachten pareerde. Maar nu weet ik het. Er is sindsdien een containertje gevuld met haar dood. Als er mensen overlijden en ik daar ook maar iets bij voel lijkt de container te groeien aan importantie. Het voedt zich dan als het ware aan de emotie. Het zakt weer wat naar de achtergrond, maar de grootte is voor altijd toegenomen. Na al die jaren is die container steeds bepalender voor mijn functioneren. Als ik er iets meer over zeggen moet dan...

  .... hoe ik er zelf naar kijk? U bedoelt hoe het kan dat wanneer ik over het verleden spreek of schrijf ik zeer gedetailleerd kan zijn? Waarom ik meer betrokken lijk bij wat geweest is en niet bij wat vandaag gebeurt? Als ik denk aan wat er ooit was denk ik aan iets wat mij gelukkig maakte of aan de periode die direct beïnvloed werd door dat wat ooit mijn leven was. Spreek of schrijf ik over vandaag dan weet ik eigenlijk niet hoe dat moet. Waar moet ik waarde aan hechten? Waar is de orde, de lijn in dat wat gebeurt? Als ik naar vandaag kijk dan zie ik stilstaande beelden lukraak geordend, hoor ik een kakofonie aan geluiden, er is chaos, chaos die verlamt enerzijds en soms juist de trekker doet overhalen, de trekker, of misschien moet ik zeggen dat het zorgt voor een soort kortsluiten waarop ik agressie voel opkomen en loslaat zonder zelf nog enige controle te ervaren. Het is gaan, losgaan. Ik registeer dat wel ergens, uren later komen dan de herinneringen als beelden, weer...

  Vanacht rond vijf voor vier werd ik wakker. Langzaam werd ik mij bewust van een geluid in mijn hoofd, alsof het volume met hele kleine stapjes toenam. Het was geen piep of zoem. Mijn mond was droog, ik stapte uit bed voor een glas water. Het geluid laat zich het best omschrijven als een jing, een jing waarvan je eigenlijk de 'j' niet hoorde en de 'ng' nooit zal horen. Maar je weet toch dat het zo begon en zal eindigen. Een geluid van spanning, elektrische lading. Ik herkende het geluid van de keren dat ik langs een elektriciteitshuisje liep, of een hoogspanningsmast. Een geluid dat zich niet sec door een 'i' laat omschrijven. De 'i' is hard. Dit geluid is zacht aan de randen. Edoch, heel nadrukkelijk aanwezig. Wanneer je dit de hele dag hebt, 24/7, 365 dagen door het jaar, dan moet dat een enorme impact hebben. Dat je je oor afsnijdt leek mij opeens een logische gedachte. Na een kwartier begon ik, hypochonder die ik ben, te vrezen dat het nooit me...

 -Het lijkt beter te gaan de laatste tijd. Je bent meer open. Deze tijd van het jaar lijkt je goed te doen. -Ik weet het. In de winter groeit in mj het donker. Een verlammende grauwheid. Elk licht dooft. Elk mooi geluid wordt overstemd. Een hoofd vol woorden. Het beukt, ramt, slaat, het is nietsontziend. Ik weet wat er gebeurt, wil het niet, wil het uitsluiten, maar het is te sterk, te machtig. Het is dan eenzaam in mijn hoofd. Zelden is er iemand die het ziet. Mijn gezicht lacht, mijn stem verbloemt. Ik speel een rol. De rol waarvan ik denk dat men hem bij mij verwacht. Ik ben de hoofdrolspeler. In afwachting van adoratie en applaus. Het script is losjes, er is ruimte voor improvisatie. Of moet ik zeggen dat het soms zo voelt? Eigenlijk weet ik beter. Het is niet voor dat applaus of een vorm van adoratie. Het is een manier om anderen bewust op afstand te houden. Je kan niet altijd iedereen binnenlaten. Dan word je gek. Dan is het teveel.  Eenzaamheid zonder stilte of ru...