Kant
Had ik maar een muts meegenomen en goede handschoenen, alle-thecis wat is het kotskollere koud. Mijn oren schreeuwen het uit van de pijn. Aanraken zal fataal zijn. Ik weet het zeker. Ze zullen uiteenvallen in duizend stukjes en als minuscule roze scherfjes op het zandige bospad verdwijnen, mij achterlatend met twee diepe gaten aan beide zijden van wat eerst, ja ik zeg het zelf, een best geslaagd hoofd was. De takken van de bomen bedekt met rijp na de lange ochtendmist brengen mijn gedachten, oh zalig ben ik, bij haar pikante zijde jurkje met kante randjes en bandjes. In gedachten glijden mijn vingers over de door het zijde bedekte fraai gewelfde lichaam. Tintelingen maken zich meester van mijn gedachten en lichaam. Bloed stroomt harder, zorgt voor spanningen en warmte, zodat zelfs mijn oren weer iets lijken te ontdooien.... (C) RH 30/12/2016