Olifanten en zwanen
De hond moet nog uit. Ik open mijn ogen en zie de natte neusgaten. Mijn waken doet hem enthousiast kwispelen, kom op baas zeggen zijn blije ogen. Wanneer ik de mijne weer sluit kijken de zijne recht door mijn oogleden heen, er is geen ontkomen aan. Buiten is het stil, schaduwen buigen mee bij het passeren van de lantaarnpalen, de stilte fluistert onhoorbaar in mijn oren maar ik ben op mijn hoede, juist in deze rust waar ieder binnen is kan het onverwachte plaatsvinden, ik wilde zeggen toeslaan maar daarmee zou het te geladen worden. Het is bizar hoe de stilte een spanning herbergen kan die jij als je wilt kan horen zingen als een op een kristallen glas ronddraaiende natte wijsvinger zo hoog dat het feitelijk voor de meesten gelijk aan de stilte zal zijn. Maar dat wil niet zeggen dat het er niet is, dat jij een boom ziet wil niet zeggen dat een ander het huilen van de treurende wilg niet voelt, hoort, of dat die natte vinger mij niet nawijst of anders de wegwijst...