Aanleunwoning
Hij liet gisteravond vlak voor middernacht de hond uit en liep, zoals wel vaker langs een complexje met aanleunwoningen. Achter één van de ramen lag, tot voor kort 's avonds, eigenlijk zonder uitzondering, in al zijn eenzaamheid een oudere heer met open mond te slapen in zijn stoel, tv aan. In zo'n huiskamer waarvan je zeker weet dat de vrouw des huizes al een tijdje geleden de laatste ademtocht mocht uitblazen. Een beeld dat steevast gemengde gevoelens opriep. Gisteravond was het huis vrijwel leeg, harde witte lampen straalden een ijzige koude uit, 2 personenauto's stonden volgeladen voor het tuinhekje. Enkele mannen en vrouwen liepen in stilte met vuilniszakken naar de vuilcontainers. Een paar dagen terug moet hij daar voor het laatst hebben liggen slapen. Open mond. TV aan. Het was de 14e van de maand. Als de familie zorgde voor een leeg huis op de 15e dan scheelde dat een halve maand huur. Zo gaat dat. Een snapshot in woorden (c) RH 15/9/2014