Verlossing
Ze ligt in bed. Gedwongen. Niet haar eigen bed. Een wit stalen frame draagt een hard matras. Lichtblauwe wollen deken en hard gesteven laken, strak ingestopt. Banden om haar polsen. Banden om haar enkels, een soort van muilkorf om haar mond waardoor ze geen woord kan uitbrengen. Om haar te beschermen. Zodat zij zichzelf geen kwaad doet. De jeuk op haar neus neemt steeds meer plaats in, beïnvloedt haar denken. Het denken, haar brein, een plaats waar een gekmakend debat plaats heeft tussen de stemmen in haar hoofd. Stemmen die mooie dingen willen, plannen maken voor betere tijden. Stemmen die alles kapot willen maken, die elk idee voorzien van een negatieve kanttekening. Stemmen die schreeuwen en stemmen die ergernis wekken door dusdanig zacht te spreken dat ze net niet verstaanbaar zijn. Zinvolle stemmen en stemmen die niets te vertellen hebben behalve dat ze bijdragen aan de chaos in haar hoofd. Mensen zeggen dat ze het zelf wil die stemmen. En ergens kan ze dat ook ni...