Remco typt . . .

Eigenlijk kende Kees geen beter schiller dan de jongen die hij sinds zijn jeugd als zijn allerbeste vriend beschouwde. Die vriend had het schillen geleerd van zijn grootvader, die het schillen al in de jaren 20 van de vorige eeuw naar het aller hoogste niveau had weten te brengen. De inmiddels meer dan honderd jaar oude man had zijn schilkunst proberen over te dragen aan zijn eigen kinderen maar die hadden geen tot weinig interesse getoond. Nog altijd dacht hij met grote vreugde terug aan het moment waarop hij zag hoe gebiologeerd zijn eerste en tevens enige kleinzoon toekeek terwijl hij een Goudrenet schilde. De kleine man had geklapt en gejuicht en natuurlijk om een hapje gevraagd. Iets was de trotse grootvader vanzelfsprekend niet onbewogen had gelaten. Een partje was dan ook snel ik het mondje van de kleine jongen verdwenen. Het was op de grote vaart dat hij als jongste hulp in de keuken het schillen perfectioneerde. Duizenden, zo niet tienduizenden kilo’s aardappels moeten er...