Haihè !
Hij zat er niet zag de fietser. Geen rolstoel, niemand. Al die dagen, weken, maanden en ja jaren waarop je wist dat hij er zou zitten. Naast dat bankje bij het water, met zijn sigaar, in de rolstoel. Een zekerheidje geloof je dan. Net als dat groeten; Haihè! Al een tijdje rookte de sigaar niet meer, hij was ziek, zijn longen, en hoewel de sigaar niet over de longen gerookt wordt deed het roken de roker wel degelijk naar lucht happen, frisse lucht, zuurstof. Het duurde even voor hij zo wijs was, maar de wijsheid kwam. De sigaar ging zonder rood gloeiende punt alsnog de mond in, hij kauwde, proefde de tabak en verzon de smaak van de rook er zelf bij zo vertelde hij eens aan de fietser. Zo ging het door. Tot het stopte. 's Ochtends had het Haihè nog geklonken. Zo ook ongeveer anderhalf jaar terug, 'haihè!', 'koffie?'. Het was mooi weer geweest, hij had geen afspraken staan, een uurtje later zou geen probleem zijn. Hij was afgestapt, de koffie aangepakt, gaan z...