Giallo tre - Piranha
De zelfgenoegzaam lach verdween als sneeuw voor de zon toen het mes een snede maakte van oor tot oor om daarna een snel einde te maken aan de harde schreeuw door de tong van het lichaam te scheiden. Commissaris Jean Louis schrok wakker van het luide bonzen op de deur van zijn kantoor. Hij had de hele nacht kennelijk weer eens geslapen op de bank die hij speciaal voor voorkomende gevallen als deze had laten plaatsen. De bank was niet echt een fijne slaapplek, maar nog altijd beter dan de bureaustoel of de harde grond. Jean Louis stond op, wreef de slaap van zijn gezicht, voelde dat hij zich moest scheren, haalde de vingers als een kam door zijn haar, knoopte het bovenste knoopje van zijn overhemd dicht, trok de strop omhoog, pakte zijn jasje van de kapstok, trok het aan, gaf een klap op zijn dijen en ging zitten achter zijn bureau. 'Binnen!' De twee sterren van het bureau kwamen zijn kamer in. Vrouwen, mooie vrouwen, ijzersterke, scherpe, doelgerichte, succe...