Remco typt . . .

'Een Vietnamees loempiaatje'. Ze bestelt met zachte breekbare stem. Langzaam zoekt haar trillende hand in de plastic boodschappentas. Geritsel. De opgedoken portemonnee oogt net zo oud als de dame zelf. Vaal en vol craquelé. Met moeite gaat de knip er uiteindelijk af, geconcentreerd lijkt ze te zoeken naar de één euro tien waar de Aziatische dame met snelle schelle tong om vroeg, geen alstublieft. Tijd voor beleefdheden is er niet kennelijk. Het lukt de oudere dame uiteindelijk de muntjes te verzamelen en te overhandigen. Inmiddels is de rij achter haar flink gegroeid en jawel hoor, één enkeling, een man vanzelfsprekend, kijkt geërgerd naar de dame. Hem wordt zeker nooit iets kwalijk genomen. Hij is geliefd! Niemand die ooit last van hem heeft. Waarom schiet ze niet op lijkt zijn houding uit te stralen, dat ouwe mens. De vrouw zal het allemaal niet mee krijgen waarschijnlijk, hoop ik maar. Maar toch, het stoort mij, die houding van zo'n man. De loempia neemt ze voorzicht...