Op de markt

'Een Vietnamees loempiaatje'. Ze bestelt met zachte breekbare stem. Langzaam zoekt haar trillende hand in de plastic boodschappentas. Geritsel. De opgedoken portemonnee oogt net zo oud als de dame zelf. Vaal en vol craquelé. Met moeite gaat de knip er uiteindelijk af, geconcentreerd lijkt ze te zoeken naar de één euro tien waar de Aziatische dame met snelle schelle tong om vroeg, geen alstublieft. Tijd voor beleefdheden is er niet kennelijk. Het lukt de oudere dame uiteindelijk de muntjes te verzamelen en te overhandigen. Inmiddels is de rij achter haar flink gegroeid en jawel hoor, één enkeling, een man vanzelfsprekend, kijkt geërgerd naar de dame. Hem wordt zeker nooit iets kwalijk genomen. Hij is geliefd! Niemand die ooit last van hem heeft. Waarom schiet ze niet op lijkt zijn houding uit te stralen, dat ouwe mens. De vrouw zal het allemaal niet mee krijgen waarschijnlijk, hoop ik maar. Maar toch, het stoort mij, die houding van zo'n man. De loempia neemt ze voorzichtig aan en ze schuifelt richting de pompen hete en zoete rode saus. Met de tas aan de voeten zie ik haar kiezen voor de hete saus. Wellicht kan alleen die de oude smaakpapillen nog prikkelen. De saus komt overal behalve op de loempia. De rode emulsie, ik zie het op het dunne papieren servetje, de vingers en zelfs wat op de stoeptegels naast haar schoenen. Een moment staat ze stil. Bewegingloos. Haar gezicht toont geen enkele emotie, daar staat ze verstild, stoïcijns. Langzaam beweegt de loempia richting haar mond. De tong likt de saus van haar vingers en het servetje. Ik zie wat saus in de lichte snor onder haar neus achterblijven. Daarna een hap en een korte kreun van genot. Ze kijkt me aan en ik vraag me af of ze mij wel ziet. Of haar wereld wel groter is op dit moment, groter dan die loempia en zijzelf. Of ze even vlucht uit de werkelijkheid van vandaag, even terugkeert in tijden die al ver achter ons liggen.


Een snapshot in woorden.

(c) RH 10/2/2017