JING
Vannacht rond vijf voor vier werd ik wakker. Langzaam raakte ik bewust van een geluid in mijn hoofd, alsof het volume met hele kleine stapjes toenam. Het was geen piep of zoem. Mijn mond was droog, ik stapte uit bed voor een glas water. Het geluid laat zich het best omschrijven als een jing, een jing waarvan je eigenlijk de 'j' niet hoorde en de 'ng' nooit zal horen. Maar je weet toch dat het zo begon en zal eindigen. Een geluid van spanning, elektrische lading. Ik herkende het geluid van de keren dat ik langs een elektriciteitshuisje liep, of een hoogspanningsmast. Een geluid dat zich niet sec door een 'i' laat omschrijven. De 'i' is hard, scherp, afgemeten. Dit geluid is zacht aan de randen. Edoch, toch zeker heel nadrukkelijk. Wanneer je dit dan altijd hoort, 24/7, 365 dagen per het jaar, d at je dan je oor afsnijdt leek mij vannacht opeens een logische gedachte. Na een kwartier begon ik, hypochonder die ik ben, te vrezen dat het nooit meer...