Remco typt . . .

Johan! Johan schrok wakker, schemerdonker, het duurde even voor hij wist waar hij was, de schuur. Het was een vrouwenstem die in niets leek op die van zijn moeder. Ze riep nogmaals Johan ben je hier. Hij bleef doodstil liggen. Vanuit het niets, best dichtbij klonk opeens een kort ja, ik ben hier, op de hooizolder. Kan je dan even naar buiten komen zei de vrouw, ik krijg de deur van de andere schuur niet open. Mopperend hoorde Johan zijn naamgenoot de houten ladder, die hijzelf gisteren naar boven had beklommen, afdalen. Langzaam kwam ook hij in beweging, kennelijk was de wereld op deze boerderij tot leven gekomen, er zat niets anders op dan ongezien beneden te komen en het erf te verlaten. Zo voorzichtig en stil mogelijk ging ook hij de trap af. De andere Johan naderde alweer op zijn klompen. Het was nog steeds half donker, toen de man weer de trap op klom verliet Johan de schuur. Uit het woongedeelte van de boeren kwam een vaag schijnsel. De vrouw was hoorbaar bezig in de andere sch...

  Johan ... bedacht zich geen moment toen hij de rakkers van de schout gewaar werd. Het schommelen van hun lantaarn, de luide stemmen kon je in deze ijzige stille nacht niet missen. Voorzichtig had hij zich op het één dag oude ijs gewaagd. Iets wat zijn moeder hem zeker had afgeraden. Ach zijn moeder, ze overleed na een paar dagen heftige koorts. Aan het begin vroeg ze hem om van alles, op de laatste dag ijlde ze en sprak ze hem aan alsof hij zijn eigen vader was, de man die hij nooit had ontmoet, en nu ze dood was zou die ontmoeting ook zeer onwaarschijnlijk worden. Johan, praktisch wees, had de dagen na haar dood geen andere uitweg gezien dan her en der eten te stelen en te bedelen. Zijn moeder, zelf vroeg wees, had geen vrienden en had zich in hun levensonderhoud voorzien door hier en daar te helpen op het land. Zwaar werk voor een alleenstaande moeder met een zwak gestel, het was haar eind geworden. Aan het eind van de middag was Johan betrapt door een koopman toen hij een za...