Johan - aflevering 1
Johan
... bedacht zich geen moment toen hij de rakkers van de schout gewaar werd. Het schommelen van hun lantaarn, de luide stemmen kon je in deze ijzige stille nacht niet missen.
Voorzichtig had hij zich op het één dag oude ijs gewaagd. Iets wat zijn moeder hem zeker had afgeraden.
Ach zijn moeder, ze overleed na een paar dagen heftige koorts. Aan het begin vroeg ze hem om van alles, op de laatste dag ijlde ze en sprak ze hem aan alsof hij zijn eigen vader was, de man die hij nooit had ontmoet, en nu ze dood was zou die ontmoeting ook zeer onwaarschijnlijk worden.
Johan, praktisch wees, had de dagen na haar dood geen andere uitweg gezien dan her en der eten te stelen en te bedelen.
Zijn moeder, zelf vroeg wees, had geen vrienden en had zich in hun levensonderhoud voorzien door hier en daar te helpen op het land. Zwaar werk voor een alleenstaande moeder met een zwak gestel, het was haar eind geworden.
Aan het eind van de middag was Johan betrapt door een koopman toen hij een zak appelen trachtte te stelen. Johan had het op een lopen gezet en door zich te verstoppen in een regenton aan de rakkers kunnen onttrekken. Althans dat veronderstelde hij. Maar kennelijk hadden ze ergens gewacht en hadden ze hem toch ergens in de smiezen gehad.
Het ijs had een onheilspellend golvend geluid gemaakt, maar de overkant had hij weten te bereiken voordat zijn achtervolgers aan de waterkant hadden gestaan. Ze moeten hebben vermoed dat hij het ijs over gestoken was, maar wat hij als jonge niet al te zware jongen had aangedurfd zou voor hun zeer waarschijnlijk een ijskoude onderdompeling hebben betekend.
Nu lag hij hoog en droog onder een dikke warme laag hooi in een schuur. Hoe het morgen zou moeten, zag hij dan wel weer.
Zijn maag rommelde, maar hij was vooral doodmoe. De warme dampige hooilucht werkte bedwelmend. Zijn huid tintelde na van de vrieskou. Wind floot langs de dakpannen, een muis ritselde en Johan dacht aan zijn moeder.
Hij miste haar, haar stem, haar bescherming, haar liefdevolle blik. Tegelijkertijd was hij blij dat ze verlost was van het onrecht van deze wereld.
Hij zag de rijkdom bij de adel, die misbruik maakte van het volk.
En hoewel hij soms had gedacht dat zijn vader wellicht zo'n edelman was, dat die zich had vergrepen aan zijn moeder voelde hij echt een diepe haat tegen de adel.
En vanaf morgen, als hij wat eten had gevonden zou hij beginnen aan een nieuw leven, hij zou gaan strijden, zijn moeder wreken.
Reacties
Een reactie posten