Hypoglycemie?

Wanneer bepaalde receptoren in je bloed bij een plotselinge toename van bloedsuikers je alvleesklier de opdracht geven als een gek insuline je bloedbaan in te pompen en vooral te blijven pompen schiet het suikergehalte in je bloed naar beneden tot een niveau waarop je lichaam en geest het even niet meer weten. Knieën knikken, ledematen voelen als lood, je hoofd geeft de geest.

Een krap jaar geleden ging ik naar de huisarts met deze symptomen na een ontbijt met flink wat hagelslag waarbij ik kon aangeven dat ik door wat te eten ook wel weer wat opknapte. Hoewel ik na dat opknappen wel meteen urenlang in slaap viel en er nog een dag of twee een zware mist in mij hing.

Geen herseninfarct, dat vergelijkingsmateriaal heb ik zelf in huis, ook geen suikerziekte. Nee de diagnose bleek Hypoglycemie. 

Wat?

'U moet goed opletten met wat u eet, zo min mogelijk toegevoegd suiker en beter ook geen bananen'.

Makkelijk gezegd bleek moeilijk gedaan, in de zomer ging het nog een keer flink mis omdat ik in Duitsland na een wandeling met de hond tegen beter weten in de verleiding van een groot stuk taart niet kon weerstaan. En iets later nog eens na het opeten van een door mijzelf bereidde heerlijke Marokaanse schotel met iets teveel gedroogd fruit. Dit kan zo niet Remco! Eind augustus bezocht ik schoorvoetend een diëtiste.

Het devies is sindsdien vermijd toegevoegd suiker, zorg voor koolhydraten, eet volkoren, bepaald fruit wel, ander fruit niet, eet meerdere keren per dag kleine hoeveelheden. Oftewel zorg voor een constante aanmaak van bloedsuikers zodat de suikerspiegel zo vlak mogelijk is.

Het gaat zoveel beter dat ik inmiddels soms een miniem stukje taart eet op een verjaardagsfeestje, of ik leg tien hagelslagjes op mijn volkoren boterham. Even die zoete smaak. Want dat zoete mis ik best. 

Alhoewel het soms even mis gaat, in het algemeen gezegd is het effect enorm,  ik voel mij heel veel beter, heb veel meer energie, en niet onbelangrijk kan veel meer prikkels aan. Niet als voor mijn herseninfarct 4 jaar terug, maar wel meer dan sinds dat akkefietje. 

Het is mij wel duidelijk,  suiker gaf mij ruim 50 jaar energie, maar nu blijkt het juist een killer op dat vlak. En sinds ik afgelopen augustus echt gestopt ben met suiker viel ik 8 kilo af, wie mij kent weet, das veel voor mij. Kortom ik probeer meer 'gezond' te snacken tussendoor, er moet wel wat Remco overblijven.

Met roken ben ik gelukkig nooit begonnen. Nadat ik te horen kreeg alcohol beter te laten staan in verband met voorgeschreven medicijnen, en ik vlees mijd nu dus ook geen suiker meer. 

Wat ik al zei, soms mis ik het zoete, zoals ik ook wel een goed glas bier, een glas wijn of een stukje vlees mis. En heel soms als ik denk dat niemand het ziet ...

Ik was een enorme carnivoor, het heeft mij verbaasd hoe snel je het verlangen naar vlees verliest. En als ik echt grote stukken vlees zie, borden vol spareribs, waar ik voorheen meteen  op aan zou vallen, merk ik nu een lichte fysieke afkeer in mijn lichaam. Hoewel de lucht van gebakken biefstuk of een gebraden kip ....

Hoe dan ook, ik voel me met alles wat ik tegenwoordig niet of minder danwel juist of meer eet en drink een stuk beter. 

Zaken die zo normaal waren, noodzakelijk leken, blijken eigenlijk niet zo goed, werkten mijn functioneren tegen, verminderde de kwaliteit van leven. 

Kortom, niet alleen hoeveel je eet bepaalt hoe je je voelt, ook wanneer en wat je eet en drinkt. Het lijkt een open deur. Maar laten we eerlijk zijn. Zijn het niet vaak de open deuren die wij links laten liggen?

En hoe je aan die Hypoglycemie komt? Niet echt duidelijk. Leeftijd? Ik ben zeker niet de enige die dit heeft. Je gaat pas naar de dokter als het echt misgaat natuurlijk,  dus wie weet was het al langere tijd sluimerend aanwezig. Er is geen medicijn. Het schijnt soms als gevolg van de reset die het niet eten van toegevoegde suikers teweeg kan brengen te verdwijnen. Wie weet. Voor nu, voel ik mij goed, en dat is echt heel veel waard.