Opname/recording 111

 Vanacht rond vijf voor vier werd ik wakker. Langzaam werd ik mij bewust van een geluid in mijn hoofd, alsof het volume met hele kleine stapjes toenam. Het was geen piep of zoem. Mijn mond was droog, ik stapte uit bed voor een glas water. Het geluid laat zich het best omschrijven als een jing, een jing waarvan je eigenlijk de 'j' niet hoorde en de 'ng' nooit zal horen. Maar je weet toch dat het zo begon en zal eindigen. Een geluid van spanning, elektrische lading. Ik herkende het geluid van de keren dat ik langs een elektriciteitshuisje liep, of een hoogspanningsmast.

Een geluid dat zich niet sec door een 'i' laat omschrijven. De 'i' is hard. Dit geluid is zacht aan de randen. Edoch, heel nadrukkelijk aanwezig.
Wanneer je dit de hele dag hebt, 24/7, 365 dagen door het jaar, dan moet dat een enorme impact hebben. Dat je je oor afsnijdt leek mij opeens een logische gedachte. Na een kwartier begon ik,  hypochonder die ik ben, te vrezen dat het nooit meer weg zou gaan. Ik was wel moe, maar dat geluid, ik wil slapen! Toch maar weer naar bed. Half vijf, de Volkskrant viel door de bus, de hond blafte, in draaide me om. 'Ng'.