Stilte. Rust. Onrust.

 

Zojuist liep ik naar de bus. Een uur eerder dan normaal. De eerste van de maand. Een uur eerder, nog geen scooters en kwetterende schoolgaande jeugd. Even denk ik dat het stil is. Of verwar ik stilte met de relatieve rust. Zodra ik dat dacht hoorde ik plots de eksters klapperen in een hoge boom waar zij met takjes hun kunstige nest aan het construeren waren. U kent ze wel die takkenhopen in een hoge boom, niet van die dunne strootjes, nee toch wel takjes van een halve tot een centimeter dikte. Zeg van die takjes die op je hoofd als een harde tok door je lichaam klinken. Eenmaal gefocust hoorde ik de merel zonder hem te zien. Maar in mijn hoofd vormde de merel zijn evenbeeld. Het mooie diepe zwart met hier en daar een glans van parelmoer, het gele randje om zijn donkere ogen, maar vooral de oranje gele snavel. En ik stel mij voor hoe het lichaampje werken moet om die prachtige klanken te vormen. En dan rolt het geluid van een optrekkende motor mijn bewustzijn binnen, ik hoor auto's verderop en uiteindelijk het geluid van een grote aluminium vogel die niet ver hiervandaan het luchtruim kiest.

Stilte. Rust. Wanneer het stil is hoor je niets. Maar in stilte kan het hoofd de rust verstoren. Kunnen gedachten en zorgen de rust van stilte verdrijven. De onrust over morgen.