Kluizenaar

 

Onder de pot. Onder de deurmat. Fascinerend. Die kleine harde lichaampjes. En dan die naam, pissebedden. Het klinkt zo smerig maar als je ze goed bekijkt, het gedrag observeert, hoe ze rondscharrelen, het is nooit vies, wat vochtig misschien, maar zelf zijn ze altijd droog, hard. Schaaldieren, kreeften. Nachtdieren. Een enkele keer  blijf ik wakker om ze te bekijken, dan kijk ik bij de stukken houtschors, soms schrikken ze en klappen ze dicht tot een balletje. Bijzonder hoe die schilletjes over elkaar schuiven, een geniaal harnas. Na een tijdje komen de pootjes weer tot leven en scharrelen ze verder alsof er niets gebeurd is.

De naam schijnt te herleiden zijn tot een behandeling tegen bedplassen, een stof die ze afscheiden bij schrik, en soms gewoon het heel beestje,  gedroogd, vermalen zou bedplassen helpen te genezen. Miljoenen van deze beestjes moeten vanwege deze waan het leven hebben gelaten. Maar ze zullen niet met uitsterven bedreigd zijn, eitjes heb ik geen enkele keer kunnen vinden,  maar met grote regelmaat zie ik baby pissebedden tussen de stukken schors hun voorzichtige stapjes maken, de voortplanting zit wel snor. En nooit zijn ze plat, ondanks die zware plank, die zware tegel. Ze komen overal onder vandaan. Men denkt wellicht dat iemand als ik zielig is, zo in zijn eentje. Ja, ik ben alleen, maar nooit eenzaam. Er is zoveel leven om mij heen. Een vlinder springt van bloem tot bloem, een hommel bromt solitair als een diesel, een ekster klappert, de pissebedden scharrelen. Nee de natuur houdt mij gezelschap, ze voedt mij, en uiteindelijk, als het klaar is, zal ik teruggeven wat ik genomen heb.

Rh

Lees ook kluizenaar 2