Gezichten

 

Guido was een man met meerdere gezichten,  althans zo zag hij zichzelf, of misschien veronderstelde hij dat anderen hem zo zagen. 

Een zienswijze die nadrukkelijker in zijn gedachten had post gevat na het akkefietje.

Soms, op een donkere momenten, ziet hij zichzelf in de spiegel en vraagt zich af of hij is wie hij is of dat hij probeert te zijn wie hij was.

Hij was wie hij was dat is zeker, maar zou het kunnen dat hij nu krampachtig die rol die hij zo goed kent probeert te vertolken?

En dat sommigen denken dat hij inderdaad die man van toen weer is? Of valt hij te vaak uit zijn rol en ziet men hoe de rol die hij speelt hem niet meer past? Ziet men dat wat hij wil, niet meer gaat?

Soms is het donker in zijn hoofd, of hij wil of niet. Onmacht, chaos, teleurstelling,  boosheid, ze zijn er en vechten tegen optimisme, tegen de zin gewoon vrij te kunnen leven. Boosheid om de beperkingen,  boosheid om de mensen die het zien, maar zeker ook om de mensen die het niet zien.

Boosheid die hem zou kunnen drijven naar een eenzaamheid die rust en stilte brengt, weg van anderen die iets van hem willen en vinden.

Een eenzaamheid die tegelijkertijd een overgave, een zwakte zou inhouden want uiteindelijk wil hij dat niet,  hij wil bij de anderen zijn, de anderen die iets van hem willen en vinden.

Verlammende donkerte rolt soms over het lichte. Een donkere leegte waar emotie lijkt te zijn weggezogen en tegelijkertijd als een dikke deken alles bedekt. En dan rest slechts wachten op dat puntje,  dat minuscule stukje licht, uit ervaring weet Guido dat dat lichtpuntje altijd weer komt, uit het niets, voldoende om het zwart te doen verdwijnen, de leegte te vullen met zin, zin in leven.

( FOTO THINKSTOCK )