Bewust positief naïef

 

Een bar, gedimd licht, oker, oranje, rood, drank, geur van sigaretten, sigaren, een stiekeme joint. Achter een orgel een bezonnebrilde jongeman, een in zwarte gehulde manspersoon plukt beheerst aan de dikke snaren van de contrabas, een bepruikte dame draait met een kwast over de strak gespannen trommel. Geroezemoes hangt als mist boven onze hoofden. Het is laat in de avond, of gezien de wijzers van de klok, nacht.

Stel je voor dat we daar allemaal zijn, de hele wereldbevolking en we laten ons vermoeid meevoeren in het verleidelijke ritme van het trio. We kijken door de rooksluier en voelen de donkere toon van de bas, de lichte toon van het orgel en schurende geluid van de drum. Allemaal even dat glas in de hand waarin de alcohol samenspant met de ambiance. We hangen op rode comfortabele  fluwelen fauteuils bij tafeltjes  vol olijven op prikkertjes. 

We dromen weg, zien geen verschillen, ervaren even dat we wellicht andere prioriteiten hebben maar nog steeds naar elkaar kunnen luisteren, kunnen genieten van schoonheid.

Stel je voor dat we daar wiegend het hoofd op de schouder van de ander leggen zonder te zeggen maar gewoon te absorberen wat er is zonder nadrukkelijk denken of verschillen de aandacht te schenken.

Dat we daar langzaam een soort trance, een leegte ervaren die geen angst inboezemt maar de ultieme ontspanning en gelijkheid. Respect voor al wat is,  zonder jezelf daarmee perse weg te cijferen, gewoon even één met de omgeving, met iedereen.

Dat we daarna de bekende voor anderen beklemmende paden durven te mijden en de eerlijkheid van muziek, van ritme, van kunst verkiezen boven het cynisme van het intrige.

Dat we kiezen voor bewust positief naïef in plaats van bewust passief agressief en negatief.  Dat we hoop en vertrouwen wekken en tonen. Dat we kritisch zijn zonder het kind met het badwater weg te gooien.