Terug?

Lichaam, jij, jij vergeet snel. Jij vergeet snel hoe het was.

Ongeveer anderhalve maand was er voor nodig om gewoon te worden aan het normaal. Aan een hoofd dat er is. Een hoofd waarbij het vanzelf gaat, waar je wel eens vastloopt, maar hé, is dat niet normaal? Grenzen verleggen en merken dat dat ook kan zonder meteen terug in de realiteit te worden getrokken. Zonder nadenken doen. Heerlijk toch?

Maar ook meteen weer weten. Dat het er was, en is. Terug van weggeweest of domweg wishful genegeerd, verhuld, voor jezelf verzwegen.

Maar die band om je kop, die veel te strakke helm die jouw denken, jouw gedachten overstemd. Een band van drukkende nevel, een te hoog voltage, elke prikkel zorgt voor meer spanning. Jij weet het wel, kleine kortsluitinkjes, energieverlies, een hoor- en voelbare kleur draait door je hoofd, druk op jouw oren, brandende hoofdhuid, kloppende slapen, controle verlies, gekte, boosheid.

Ongeveer zes weken. Zonder noemenswaardig effect op jouw functioneren. Je was het bijna vergeten. Je wilde het vergeten, je wil het vergeten, maar jouw lichaam, jij, jij weet het weer, hoe het was, hoe het is, hoe het kan zijn, maar niet altijd hoeft te zijn.

RH