Haihè

 

Zes uur. Malend in bed. Gedachten die draaien en draaien, zichzelf herhalen en zoeken naar meer. Beter op te staan. Toiletbezoek, knopje om, verlichting. Doortrekken.

De hond kijkt verwachtingsvol.

Kraan open, koud water op het gezicht. Ruwe handdoek om te drogen. Tandenpoetsen. Kleding aan, het enthousiasme van de trouwe viervoeter neemt toe.

Schoenen aan, sleutels, hondenriem, blijde hondenogen.

Naar buiten. Het is fris als na een langverwachte regenbui. Het heeft geregend vannacht! Een vleugje verkoelende wind draagt bij aan de sensatie die deze morgen hier buiten brengt.

De hond drukt zijn neus in het hoge gras in de berm. Een veldmuis?

We lopen verder, het grind kraakt onder de zware zolen van de wandelschoenen. Een snelle plas tegen een braam. Oppassen, aan de randen van het smalle paadje staan brandnetels.

In de weide staat een paard, gevlekt, hij of zij ziet ons, verstart, schudt het hoofd en gaat er in parmantige telgang vandoor.

Maylo kijkt even maar is niet geïnteresseerd. Hij ruikt van alles. Snuffelen, zo nu en dan de poot omhoog.

Ik kijk naar de heuvels, zie de Vaalserberg met zijn 322,4 meter, de hoogste berg van ons land, die we dan wel weer moeten delen met Duitsland en België. Het groen van de bomen kleurt blauwgrijs door ochtendnevel die langer blijft hangen nu de wolken de zon weerstaan.

Oude verweerde paaltjes, verbonden met prikkeldraad scheiden de diverse kavels. Op één van de paaltjes, een buizerd kijkt met de borst vooruit parmantig uit over 'zijn' jachtgebied terwijl op niet al te grote afstand een koe met de staart de vervelende vliegen van haar dikke billen slaat.

Een lokale vroege wandelaar groet mij bij het passeren; 'Haihè!'. Het klinkt mij wat amicaal in de oren maar waardeer de vriendelijkheid, en groet terug met een niet te luid ' moggûh '.

Het is een mooie start van de dag.