11 augustus - FB 11/8/2020

Precies 2 jaar geleden.

Elf augustus 2018, tien uur 's avonds. Er gebeurt iets in mijn hoofd. Spraak verstoord, verdoofde tong en lip aan linkerzijde, linkervoet tintelt, disbalans, duizelig, vermoeid. Ambulance, ziekenhuis, herseninfarct.

Elf augustus 2020, tien uur 's avonds.

De afgelopen dagen telde ik af. Het zat constant in mijn gedachten. Er is veel veranderd. Het eerste deel van het herstel ging te langzaam naar mijn zin. Ik was ongeduldig. Acceptatie volgde. Nog steeds loop ik tegen grenzen aan. Meestal ben ik positief, soms is er chaos en dikke mist. Maar wanneer ik denk aan een jaar geleden, toen ik nog niet eens fulltime werkte, dan moet ik erkennen dat het ongelooflijk veel beter gaat en dan ben ik daar ook bijna altijd van doordrongen en leef ik met de zon in mijn kop.

Vanmorgen zat het in mijn hoofd, die 11/8/2018, maar de dag was vol en druk, ik heb er bijna niet aan gedacht tot nu, ik zie de wijzers van de klok naar 10 uur schuiven en veeg met mijn vingers over de telefoon.

En dan 'schrijf' ik, "het idee over en het vertrouwen in mijn lichaam, mijn hoofd, mijn zijn, is voor altijd veranderd."

Ps.

Vandaag was ik met dochterlief op pad. Een toerist had veel lol met zijn fietsbel. Hij bleef maar bellen. Ik heb mijn handen op mij oren gelegd, beet op mijn tong, mij zelf in stilte vermanend toegesproken, Gij zult niet slaan, Gij zult niet slaan en ben snel doorgelopen. Mijn lontje is bij dat soort zaken (nog) erg kort ... snel geprikkeld.

Ps. 2

En wat mijn zus zegt, alles omdat mijn lief, onze kinderen, en de familie eromheen bleven staan, en de steunpilaar vormen die ik nodig heb.