Route Nationale

Wanneer je vandaag de dag vertrouwend op TomTom, Googlemaps of soortgelijk navigatiesysteem door Frankrijk rijdt op weg naar je vakantiebestemming is de kans groot dat je een tolweg neemt of een gewone autosnelweg. Je raast in rechte min of meer vlakke lijnen zo snel mogelijk door het land, zo nu en dan pauzerende op een strategisch aangelegde parkeerplaats met veelal min of meer goede voorzieningen. Alleen de tolpoortjes, een onverhoopt ongeval, autopech of het fenomeen zwarte zaterdag kunnen zo nu en dan nog vertraging opleveren. Ga je van deze wegen af dan kom je al snel op de Route Nationale. Je rijdt dwars door dorpjes en ziet onderweg verwaarloosde restaurants met grote parkeerterreinen waar de vrachtwagens niet meer parkeren omdat ze simpelweg niet meer passeren. Je ziet leegstaande garages en vervallen hotels.
Als je zoals ik al op jonge leeftijd met je ouders door Frankrijk tufte duurt het niet lang voor je hoofd en hart zich vult met iets wat weemoed moet zijn.
Met de 2CV, de Simca 1100 en later de Citroën GS of GSA reden we over de S, D en N wegen, mijn vader achter het stuur, mijn moeder ernaast met de Michelinkaart op haar schoot, mij zus en ik achterin. De snelheid lag niet hoog, de weg volgde het landschap, je zag mooie dorpjes, raakte langzaam in een trance door de kleurige velden met zonnebloemen, graan, wijnranken of lavendel, wat een bijzonder land, dat buitenland, dat Frankrijk. Je passeerde restaurants met propvolle parkeerplaatsen vol oude en iets minder oude 'poids lourds', passeerde talloze bakkers, slagers, groentewinkeltjes, kleine garages tankstations, een enkele gendarme met hoge hoed en priemende fluitje naast zijn blauwe Renault 4 op de driesprong middenin het dorp bij de kerk. Wat was je blij als er werd gestopt voor een raketje of misschien een bakje slappe maar oh zo heerlijke Franse friet bij een friterie, vanzelfsprekend uitgebaat door een boven ouderwetse  fornuizen gebogen zwetende  Fransoos in een toen al redelijk bejaarde Citroën HY op een parkeerplaats direct langs de weg. Hoe prachtig, hoe idyllisch.
Je bent dan al gauw geneigd niet te denken aan hoe je blote benen vastplakten aan de zwarte skaylederen stoelen, hoe de snelheid opeens afnam omdat een nog in de eerste helft van de twintigste eeuw geproduceerde camion al ronkend en diesel rokend in de eerste of tweede versnelling met tien kilometer per uur de berghelling op probeerde te komen, dat terwijl de brandende zon de temperatuur in de auto flink deed oplopen.
Je bent dan al gauw geneigd om niet te denken aan die driebaanswegen waarbij de middelste baan door beide rijrichtingen werd gebruikt om in te halen, iets wat menig droom de eerste avond op de camping voedde.
Je denkt niet aan de karakteristieke bewegwijzering die in het Frankrijk net zo gemakkelijk om een hoek kon staan zodat je hopelijk op het moment dat je de kruising passeerde zag dat je eigenlijk naar rechts had moet afslaan. Zag je dat ook niet dan duurde het even voor het doordrong en kon je of op de kaart een nieuw route gaan uitzoeken via een S of D route, al of niet gepaard gaande met wat gemopper op de Fransen, dan wel keren en ervaren dat het bord vanuit de tegenovergestelde richting perfect zichtbaar was. Wat zeuren die toeristen nou!
Ook denk je niet aan dat ellendige hurktoilet waar waarschijnlijk een Nederlander de grote boodschap al had achtergelaten toen de eigen hoop stront hem of haar daar met al de geur en kleur aan lag te staren, zich toen maar radeloos met grote spoed omgedraaid en vertrokken zonder aan het touwtje van de waterbak te trekken. Een 'heerlijke' verassing voor de gelukkige vinder.
Maar toch als ik nu, rijdende op de Route Nationale in een door airconditioning gekoelde, uitermate comfortabele, want hydraulisch geveerde min of meer moderne Citroen die lege garages zie, de verlaten benzinestations zie, die laatste hotels en restaurants met grote parkeerplaatsen wachtende op de vrachtwagenchauffeurs die niet meer komen, de oude als friterie dienstdoende Citroën en Peugeot bestelwagens, nu zo in schwung zijnde als foodtrucks mis, dan kruipt het langzaam binnen.



-meer lezen-