Los! (Een zkv)

-U kunt het zich moeilijk of makkelijk maken.
Ze bedoelt het serieus de dame die zich heeft voorgesteld als rechercheur Pasolini, een Italiaans klinkende naam voor een dame met zeer blonde haren en een uitermate wit gelaat, wellicht is ze getrouwd, met zo’n gelikte beer uit de laars van Europa, ja zo schat ik haar wel in, ze heette eigenlijk gewoon de Boer, of Visser, of Jans, ze kon niet wachten op wat exotisch in haar saaie leven.
-Alles wijst naar één iemand, en diegene zit voor mij. In uw bloed vonden we geen alcohol, geen bijzondere medicijnen of anderszins verdovende middelen, u was niet onder invloed, u heeft het bij volle verstand gedaan. Wij hebben geen twijfel over uw schuld.
Ze blijven maar doorgaan, mij beschuldigen. Nee ik drink überhaupt niet, en de medicijnen die ik slik hebben als het goed is geen invloed op mijn gedrag. Als ik ze zo hoor dan zie ik ook wel dat ik uitermate goed pas in het plaatje, maar als ik niet weet of ik het gedaan heb, dan kan ik toch niet bekennen? Ik weet nog wel dat het plots in mijn gedachten kwam, mijn hoofd was plots volgeraakt, geluiden, gedachten, de temperatuur, teveel prikkels tegelijkertijd, daarna echter een zwart gat, tot het moment dat ik bijkwam in een cel, een politiecel. Ja, het heeft er alle schijn van, maar ik weet het niet, kan niet bekennen, en vooral, ik kan niet geloven dat ik tot zo iets in staat zou zijn, ondanks mijn hoofd. Ik blijf zwijgen, zeg niets, laat ze maar praten, verwijzen naar mijn website met verhalen, verhalen over kortsluiting en agressie, laat ze maar, die verhalen zijn fantasieën, probeersels, niet meer dan dat, een beetje intelligente rechter zou dat toch wel inzien?
-U bent gevonden op een paar meter afstand naast een auto die u gehuurd heeft. De auto heeft schade overeenkomstig met de schade aan een motorfiets en de verwondingen van de persoon die wij levenloos hebben aangetroffen. Hoe wilt u dat verklaren? Als u blijft zwijgen maakt u zich niet minder verdacht, dat u dat begrijpt?
Ik begrijp het best, maar het is toch ondenkbaar dat ik het gedaan heb, dat ik die motorrijder zo maar van de weg heb gereden? Gewoon omdat ik dat op dat moment zo voelde, want ja dat gevoel kan ik mij nog wel herinneren. Een snelkookpan vlak voordat de stoom de fluittoon zoekt, de druk moest eraf, voor mij reed de motorrijder, ik keek op mijn teller, ik reed 100, noodgedwongen want dat reed de motorrijder voor mij ook, ik wilde sneller, op de rechterbaan reed een vrachtwagencombinatie, ik schat tachtig, maximum snelheid was er 120, waarom gaat die motor niet sneller verdomme, heb je zo'n ding gekocht wegens je penopauze rijd je als een slak op de snelweg, ben je niet helemaal lekker toch, ga aan de kant dan, rot op slome, ga weg,  . . opgerot! Haha!
-Denkt u echt dat u hiermee weg kan komen? H
Stoeptegel, lijkt op de druk in mijn hoofd, op mijn borst.
-Hallo, gaat het goed met u, blijft u bij ons … hallo …
Licht in mijn hoofd, mist, de stoeptegel is weg, ruimte, rust, stilte, ik lig op de grond, ik luister, ik kijk, als een toeschouwer, mijn shirt opengetrokken, twee koude platen op mijn borst.
-Los! 


[meer lezen/index]