Adrenaline

Man! 

Vanavond liep ik zoals wel vaker een ronde met de hond. Een lange ronde door het recreatiegebied,  in het donker,  het waait zonder guur te zijn al regent het met vlagen. Er zijn mensen die vinden dat er straatverlichting moet komen voor de veiligheid in het recreatiegebied. Ikzelf vind het heerlijk dat je in een relatieve donkerte kan lopen. In dat donker ben je toch meer alleen,  zie je minder,  is er minder afleiding,  ben je alleen met jezelf en je hond.
Zo loop ik daar dus in het donker. Alsof ik even zonder anderen ben. Gewoon stappen, links rechts links rechts. Ritme creëren, cadans voelen . Om te overdenken of juist even niets te willen behalve dat ritme, die cadans, de woorden links en rechts.
Warme pet op mijn hoofd. Duitse pet. Warm, waterafstotend, met UV protectie. Dat laatste was van de zomer handig, nu is het waterafstotende de grote plus.
Geef mij maar donker. Dat alles samen kan komen zonder dat het zichtbaar is.
Halverwege was ik. 
-Staan blijven. Geld en telefoon nu!
Ik zie een jongeman,  hij klinkt als een Brabo.
-Hey ouwe snel!
Ik kijk hem aan.
Hij schopt mij. Zo, agressief mannetje. Ik schrik maar voel vreemd genoeg geen angst.
-Kom op snel. Of moet je dit mes tussen je ribben?
Een mes, shit dat is toch wel echt. Nu voel ik toch angst. Dat geef ik toe.
Ik doe een stap terug en kijk hem geschrokken aan. Al is dat eigenlijk onzin, ik zie zijn ogen niet, hij vast de mijne ook niet.
-Fok man schiet op. Hij maakt een schijnbeweging met zijn mes.
Mijn hond snuffelt rustig door, ik heb de slipriem in mijn hand.
-Er komt iemand aan. Zeg ik hem en wijs achter hem.
-Je lult man, er is niemand,  denk je nou echt dat ik in zo'n leugentje trap. Kom op geef je telefoon, geld.
-Goedenavond help mij! Schreeuw ik.
Hij schrikt nu toch en draait zich kort om.
Snel gaat mijn rechterhand omhoog, de dunne riem schiet zoals ik had verwacht uit de cassette zodat ik voldoende ruimte heb voor mijn actie. Ik draai met mijn hand in een vloeiende beweging om zijn hals en trek met mijn linkerhand de riem die nu als een lus om zijn nek zit strak aan. Ik duw hem krachtig vooruit,  hij valt en ik zet mijn rechterknie met grote kracht op zijn ruggengraat terwijl ik zijn nek achteruit omhoog trek, snel schiet nu mijn linkerhand om zijn hoofd nog een lus. Eindelijk gromt mijn hond nu er zo plotseling iemand dicht bij hem op de grond viel. De jongen probeert zich te verzetten,  zich om te draaien. Hij rochelt iets als verdomme er was niemand. Haha een crimineeltje die moeite heeft met een leugentje? Hij tracht met zijn vingers de riem die in zijn hals snijdt weg te krijgen. Ik zet meer kracht op zijn ruggengraat, trek de rug hol, draai de lijn om mijn linkerhand zodat elke mogelijkheid te ademen lijkt uitgesloten.
Dit alles duurt luttele seconden. Ik sta perplex van mijzelf. Adrenaline vliegt door mijn lichaam, wow, voelt best lekker.
Hij rochelt nog wat. Ik buig mij naar zijn oor.
-Hey vriend ik loog misschien over die zogenaamde wandelaar. Maar laat ik je nog één leugen vertellen.
Wees niet bang,  je hoeft je geen zorgen te maken. Ik doe je echt niets.


P.s.  Voor diegene die wil weten hoe dit is afgelopen, wat ik verder deed,  dat houd ik maar beter voor mij. Mijn telefoon heb ik nog,  112 heb ik niet gebeld en bel ik ook zeker niet. Weet dat ik mij naar zo'n gozer niet verplicht voel de waarheid te zeggen. Daarbij, ik ontken alles . Fictie is fictie.


RH 26/10/18






Meer lezen van Remco?