Ontdek je plekje

Het groen voor dit bedrijvenverzamelgebouw is lange tijd terug als onderhoudsarm bestempeld. Een fiets waarvan zadel en voorwiel missen staat met een verroest kettingslot aan het fietsenrek. Iets links van de entree zie ik een verveloze rookpaal. Ik stap naar voren, langzaam en schokkerig gaat de schuifdeur open. Het eerst gedeelte van de hal is kleiner dan je van een groot kantoorgebouw als dit zou verwachten en samen met het sleetse tapijt slaagt dit alles er goed in het beeld dat tot nu toe in mijn hoofd heeft postgevat te bevestigen. Mocht dit gebouw ooit een glorietijd gekend hebben dan ligt deze ver terug. Naast de grote glazen deur een keur aan knopjes met achter vergeeld plastic de namen van de hier gevestigde bedrijven. Ik tel snel het aantal knopjes waar geen naam bij staat, het was sneller geweest degene te tellen met naam. Ik signaleer de naam die behoort bij het doel van mij bezoek. Ik druk. Er kraakt iets, ik noem mijn naam, de deur klapt met hoge snelheid open. Twee stappen voor mij de lift. Ik kijk om mij heen en zie een blinde deur. De trap hoop ik en zo zie ik ook bevestigd wanneer ik de deur open. In een hoekje ligt een pleister, op de trap een wikkel van Milka. Ik loop de trap op, het tapijt blijkt nog sleetser te kunnen. De rafels hangen erbij. Een tl-balk knippert. Ik moet op de vierde verdieping zijn. Op de eerste verdieping zie ik een deur met een klein raampje. Ik kijk er even door. Er liggen vlekkerige tapijttegels van onbestemde kleur die hun beste tijd wel gehad hebben. Het lijkt er leeg, geen enkel geluid, ik leg mijn hand op de klink, de deur is op slot. Ik vervolg mijn weg omhoog. Op de tweede etage stapt een jongeman door een soortgelijke deur het krappe trappenhuis in, hij is aan het praten in een taal die ik niet direct thuisbrengen kan, tegen wie praat hij eigenlijk, ah, ik zie een oortje. Hij sluit de deur achter zich met een sleutel. Een korte knik in mijn richting en hij loopt al pratende naar beneden. Ik zie een klein wit bordje naast de zojuist gesloten deur, Green Interactive Consultants. Verder nu, naar boven, het tapijt blijft armoedig. De deur van mijn bestemming. Na een half uur kan ik weg. De lift laat ik links van mij. Ik daal de trap af, vind mijn weg naar buiten. Buitengekomen zie ik bij de rookpaal een jongedame staan. Ze is alleen, kijkt niet op of om, ik vermoed dat ze hierboven op één van de etages werkt, misschien heeft ze één of twee collega's, ze roken niet, daarom is ze alleen in haar verlangen naar nicotine. Ik zie haar een flinke trek nemen, haar ogen die toch al niets zagen sluit ze, ik stel me voor hoe de rook de kankerverwekkende sporen trekt in haar longen. Ze opent haar ogen bij het uitblazen, ze ziet mij nog steeds niet, de sigaret is hier gezelschap genoeg.

(c) RH 16/9/2018