Vader en zoon

Soms 'zie' ik teveel. Onderweg op een D weg vanuit onze vakantiestek naar huis. We rijden in de Auvergne langs een grote mooie boerderij voorzien van een, zoals zichtbaar vanaf de weg flink erf. In tegenstelling tot heel wat andere boerenbedrijven die ik dit jaar in Frankrijk zag ziet deze er goed onderhouden uit. Het gaat ze hier kennelijk voor de wind. In de uitgestrekte weiden om het bebouwde deel heen zie ik grote aantallen van het 'vache L'Aubrac' in groepjes bij elkaar staan. Een mooi bruin rund met grote hoornen getooid. Een aanblik waardoor de zo aan het einde van de zomer goudgele weiden ietwat weg hebben van de dorre graslanden in het Wilde Westen van de Verenigde Staten.
Op het erf zie ik een oude man. Met één arm leunt hij voorover gebogen tegen een schuur met de andere leunt hij op een wandelstok. Ik zie hem met zijn hoofd een beweging naar voren maken en weer terug.  Van een meter of drie vier loopt een veertiger met rustige zelfverzekerde pas op de oudere heer af. Dat is wat ik zo zie terwijl de auto met zo'n tachtig tot negentig kilometer per uur de boerderij passeert. 
Ik zie het en mijn hoofd begint aan te vullen. Niet praktisch, ik moet op de weg letten.
De oude man. Zijn houding,  de beweging associeer ik direct met vergevorderde Parkinson. Ik hoor zijn schoondochter tegen de zoon zeggen 'je vader,  hij is niet te vinden' en dan zie ik de zoon naar buiten kijken om daar zijn vader wankel centimeter voor centimeter het erf over te zien schuifelen.  Het doet hem wat. Ooit was zijn vader die sterke boer die zelfs de grootste stier in de kudde onder de duim kon houden. Nu een wankele onzekere vergeetachtige man. Maar wel een man van wie hij houdt. Zijn papa. En dan loopt hij naar buiten. Om te vragen wat hij van plan is. Zodat hij, de zoon, hem helpen kan.

(c) RH 2/9/2016