Rollenspel - Rundervink

Eén gortdroge rundervink van eergisteren, 5 halve aardappelen met jus en tien doodgekookte grote spruiten met gesmolten boter, echte boter, gezouten.

Als ik al kook dan is het voor twee dagen. En wanneer ik dat doe dan eet ik dat niet op twee achtereenvolgende dagen. 

Dat zijn van die wetmatigheden die mij aan de ene kant op de spreekwoordelijke been houden maar tevens doen afvragen of dat het nou nog moet zijn.

Beneden in de hal staan ze, de scootmobielen, rollators en andere bewijsstukken van de alom aanwezige aftakeling om mij heen. 

Door de muren hoor ik de televisie van mijn buurman, weduwnaar, doof. Ongetwijfeld zit die chagrijn in zijn leunstoel met open mond, hoofd achterover luid te snurken. Aanbellen, op de deur kloppen, de ruiten ingooien, het maakt niet uit, hij hoort niks.  

'Geen boter meer hoor,  en wees voorzichtig met het zout'. 

Ze bedoelt het goed hoor die schat van een huisarts,  maar ze begrijpt er niets van. Ik ben 88, de enige rol die ik nog speel is die van de onaantrekkelijke oude taart waar niemand nog mee gezien wil worden. En dan moet ik op mijn cholesterol letten? Waarom? Van alle rollen die ik speelde is dit de minste en ik hoop dat mijn rol snel is uitgespeeld. 

Mensen weten niet wat het is. 

De rol van partner, laat staan moeder en opvoedster is voor mij niet weggelegd geweest. 

Natuurlijk zo nu en dan even een kort samenzijn. Ook ik had zo mijn behoeften. Mensen die mij als vriendin beschouwden zagen mij in de rol van vriendin, een rol die ik met verve spelen kon, maar die voor mij nooit de diepgang bracht die ik wel zocht. Iets waardoor ik steeds verder zocht naar mensen die wellicht ooit door mijn rol heen zouden prikken, die mijn angst zouden doorzien en zo aan mij duidelijk zouden maken wat vriendschap echt is.

Op school speelde ik al een rol. De ijverige leerlinge, die hoge cijfers haalde. Het was wat men verwachtte, het was de mij toebedeelde rol die ik met volle overgave aangreep. Alles om mijn onzekerheid te maskeren. 

Zo ging het door,  ook zakelijk speelde ik rollen,  ik gebruikte de maskers van mijn rollen om te verbergen dat ik het zelf niet wist, wie ik was. 

En ik was heel goed. Speelde rollen waarvoor minimaal een Gouden Kalf terecht was geweest. 

En nu, 88, alleen, in de laatste rol die mij is toebedeeld weet ik het nog steeds niet. 

Morgen eet ik soep, met vermicelli en ballen, gisteren gemaakt.