Bushalte
Ik meende zojuist een gesprek op te vangen. Minimaal twee stemmen die zacht met elkaar spraken. Maar nu ik langs de bushalte loop staat er toch echt maar één persoon. Een wat oudere man. Ik groet hem, met opvallend luide lage stem groet hij terug. Zijn blik naar zijn voeten gericht.
Wanneer ik een paar meter verder ben hoor ik toch weer dat gesprek. Diezelfde zachte stemmen.
'Je gaat duidelijk achteruit jongen.'
Hoor ik één van de stemmen met een wat hoge, bezorgde toon zeggen
'Maar ik wil niet weg.'
Reageert de andere, iets lagere stem op verdrietige toon.
Ik draai mijn hoofd om en zie nu wie spreekt, het is de wachtende man bij de bushalte. Hij heeft opgemerkt dat ik kijk. De blik schiet weer naar zijn voeten. Hij oogt nerveus, schuifelt wat ongemakkelijk heen en weer. Zijn handen gestoken in de jaszakken van de bruine dikke winterjas, beige sjawl met bordeauxrood streepje. Ik zie nu ook de bruine wijde rechte ribbroek boven de saaie lompe bruine schoenen. De bril op zijn neus is ook weinig modieus. Een kleine jongen in zijn houding, gekleed door zijn grootmoeder. 'Pas maar op dat je geen kou vat!'
De bus arriveert en het is duidelijk dat de bus precies voor hem tot stilstand zal komen. Toch zie ik hem geconditioneerd zijn hand opsteken. 'Denk erom jongen, hand opsteken, dan stopt de bus vanzelf.' Met gebogen hoofd wil hij de bus instappen maar botst tegen een uitstappende dame. Hij schrikt. Nerveus stapt hij alsnog in. Weer die kleine jongen.
Als de bus langs mij rijdt zie ik hem zitten naast een dame. Zelfde leeftijd schat ik, een dame met Down. Ze lijken zeer ontspannen, kijken gelukkig naar elkaar, ze lachen.
En ik? Wachtend op mijn bus? Ik voel hun geluk, hun geluk op deze zaterdagmorgen.
(c) RH 23/1/2016
Wanneer ik een paar meter verder ben hoor ik toch weer dat gesprek. Diezelfde zachte stemmen.
'Je gaat duidelijk achteruit jongen.'
Hoor ik één van de stemmen met een wat hoge, bezorgde toon zeggen
'Maar ik wil niet weg.'
Reageert de andere, iets lagere stem op verdrietige toon.
Ik draai mijn hoofd om en zie nu wie spreekt, het is de wachtende man bij de bushalte. Hij heeft opgemerkt dat ik kijk. De blik schiet weer naar zijn voeten. Hij oogt nerveus, schuifelt wat ongemakkelijk heen en weer. Zijn handen gestoken in de jaszakken van de bruine dikke winterjas, beige sjawl met bordeauxrood streepje. Ik zie nu ook de bruine wijde rechte ribbroek boven de saaie lompe bruine schoenen. De bril op zijn neus is ook weinig modieus. Een kleine jongen in zijn houding, gekleed door zijn grootmoeder. 'Pas maar op dat je geen kou vat!'
De bus arriveert en het is duidelijk dat de bus precies voor hem tot stilstand zal komen. Toch zie ik hem geconditioneerd zijn hand opsteken. 'Denk erom jongen, hand opsteken, dan stopt de bus vanzelf.' Met gebogen hoofd wil hij de bus instappen maar botst tegen een uitstappende dame. Hij schrikt. Nerveus stapt hij alsnog in. Weer die kleine jongen.
Als de bus langs mij rijdt zie ik hem zitten naast een dame. Zelfde leeftijd schat ik, een dame met Down. Ze lijken zeer ontspannen, kijken gelukkig naar elkaar, ze lachen.
En ik? Wachtend op mijn bus? Ik voel hun geluk, hun geluk op deze zaterdagmorgen.
(c) RH 23/1/2016
Reacties
Een reactie posten