Opname/recording 34

 Ik weet nu wat is. Na haar dood nestelde zich iets in mijn hoofd, of in elk geval ergens op een belangrijke plaats in mijn lichaam, dus niet in mijn teen of een vingerkootje. Een plek waar niets anders zit dan het besef dat zij er niet meer is. Een plek zonder geluid. Een plek van stilte, waar één ding duidelijk is, het besef van haar allesrakende afwezigheid. Direct na haar dood kon ik het zo niet benoemen. In mijn hoofd vielen vette dikke regendruppels welke een hels kabaal produceerde waardoor ik nogal daas de werkelijkheid van de dagen en nachten pareerde.

Maar nu weet ik het. Er is sindsdien een containertje gevuld met haar dood. Als er mensen overlijden en ik daar ook maar iets bij voel lijkt de container te groeien aan importantie.  Het voedt zich dan als het ware aan de emotie. Het zakt weer wat naar de achtergrond, maar de grootte is voor altijd toegenomen. Na al die jaren is die container steeds bepalender voor mijn functioneren. Als ik er iets meer over zeggen moet dan zou ik zeggen dat het voelt als een ruimte vol vette donkere verstillende mist. 

Aan de ene kant maakt het idee dat zij in die mist zit mij verdrietig. Aan de andere kant voel ik naarmate het groeit in mij, de emotie de richting van boosheid opgaan. Een ongeleid wraakgevoel. Een primaire emotie die mij steeds langere periodes in de greep kan houden, waarbij ik mij achteraf alleen het gevoel herinner, zonder het besef van wat ik gedaan heb de achter mij liggende tijd.