Lijn 5

Lijn 5


Aangezien de stijve nek haar blikveld vooral ter rechterzijde doet vallen ziet ze goed hoe de tram inmiddels wegrijdt.
Lijn vijf bleek weer eens vertraagd toen ze het perron bereikte. Flink vertraagd eigenlijk. Na een paar minuten was ze richting het bankje geschuifeld en had ze zich laten zakken op het koude beton. Niet verstandig wist ze, maar blijven staan kon ze niet. Uiteindelijk kwam de tram, maar zoals ze van te voren wist, tegen die tijd was ze dusdanig verstijfd dat opstaan een lang denkproces behoefte. Welke beweging eerst?
Hoe de wereld naar haar kijkt dat weet ze best. Een oud chagrijnig wijf. Zo zal er ongeveer over haar worden gesproken. En ze begrijpt het nog ook. Ja ze oogt chagrijnig. Reageert vaak kribbig. Ging nooit in op uitnodigingen tot het moment volgde dat ze niet meer kwamen. Nee ze lachte nooit voluit. Er was een tijd dat het anders was. Ze lachte luid.  Danste, zwierde. Bezocht alle feesten en veroverde menig mannenhart. Ze begrijpt het echt hoe men nu over haar denkt. Ooit was zij net zo. Voor spijt is het te laat. De mensen over wie zij toen zo dacht zijn er niet meer. Oom Siert bijvoorbeeld, krom van de reuma, stierf eenzaam. Ook zij had eigenlijk nooit naar hem omgekeken. Na het overlijden van haar ouders was ze een keer naar hem toegegaan.  Hij was per slot van rekening de lievelingsbroer van haar moeder.  Het huis was onverzorgd als oom Siert zelf. De koffie had zij moeten zetten en nadat hij haar eerst uitvoerig had bedankt voor haar komst was hij overgegaan in een langdurige klaagzang. 
In die val wilde ze zelf niet trappen, dat ze ging klagen. Daarom ging ze op geen enkele uitnodiging in, begrafenissen uitgezonderd, ze had stiekem de hoop dat ze door de dood zo dicht te naderen haar eigen einde dichterbij kon brengen. Vooralsnog zonder succes.
De ochtenden zijn het ergst. Door de pijn verdomde vroeg wakker worden en daar dan liggen. In je hoofd hoor je ijskoud bloed oorverdovend rondsuizen. Als pijn een geluid heeft, dan weet je op dat moment dat het zo klinkt. Het geluid verbant het beetje energie dat de nacht bracht. Toch moet je opstaan. Naar rechts rollen wordt onmogelijk gemaakt door een zich bij de minste beweging al aankondigende helse scherpe pijn in de ruggengraat. Alsof iemand met een breinaald in je ruggenmerg poert.  Een verlammende scheut die daarna als een bliksemflits doorschiet naar de liezen waar de pijn zich als een olievlek door de rest van de onderste extremiteiten verspreidt. Naar links levert helaas hetzelfde beeld op. Als de buikspieren nog in staat waren geweest om op die wijze omhoog te komen dan had de keiharde onderrug dat ook voorkomen.  Na een aantal pogingen waarbij de adem wordt ontnomen lukt het vloekend toch zigzaggend tussen de pijnpunten door een weg te vinden. Maar daar zit je dan, happend naar zuurstof.  Hopelijk met je benen aan de goede kant van het bed. Vanaf zo'n beetje je onderrug doet alles zeer. Brandende liezen, bovenbenen waar bakstenen aan lijken te hangen. Knieën waar aan de zijkant spelden een weg lijken te zoeken richting de meniscus. Toegegeven, de kuiten en voeten voelen eigenlijk alleen maar extreem vermoeid. Zo begint de dag, elke dag.

(c) RH 27/2/2017